Mury miejskie zaczęto prawdopodobnie wznosić w obrębie 2 połowy XIII wieku. W dokumencie księcia Bolka II świdnicko - jaworskiego z 3 XI 1330 r. mowa jest o terenach położonych przed "murami miasta". W kolejnym dokumencie, datowanym 30 XII 1337 r. wzmiankuje się straże bram miejskich. Założono 4 takie bramy u wylotu 4 głównych ulic wybiegających z placu rynkowego. Ich później stosowane nazwy: to brama Świdnicka, Wrocławska, Ząbkowicka (lub Piławska) oraz prowadząca z miasta ku rzece Piławie brama zwana Wodopojową. Wewnętrzny pierścień murów zaopatrzony był pierwotnie w około 30 półkolistych baszt łupinowych, tj. otwartych w kierunku miasta. Zewnętrzny obwód murów powstał prawdopodobnie później, być może w I. połowie XV wieku.
Szańce przed murami miejskimi usypano w okresie tzw. wojny trzydziestoletniej, kiedy doszło do interwencji szwedzkiej na ziemiach niemieckich w obronie zagrożonych przez katolickie oddziały cesarza austriackiego, protestantów. Stojący w obronie protestantów Szwedzi z powodzeniem toczyli w latach 1630 - 1632 kampanię na ziemiach Habsburgów. W roku 1633 sprzyjający Szwedom Sasi, w których rękach przejściowo znalazł się Dzierżoniów, pozostawiwszy około 1200 grobów na szańcach, niezwłocznie zaczęli otaczać miasto wysokimi wałami, które miały służyć polepszeniu prowadzenia ognia z pięciu bastionów. W ten sposób powstało trójkątne obwałowanie przy cmentarzu na prawo od starego zamku, szańce na Górze Młyńskiej, przed Bramą Wodopojową naprzeciw młyna Wodopojowego, a czwarte przed rzeczką Młynówką przy drodze na Bielawę. Najsilniejsze umocnienie w postaci pięciokątnego bastionu znajdowało się na prawo od Bramy Wrocławskiej, bowiem poprzednie oblężenie wykazało, iż w tym miejscu okoliczny obszar znajduje się na tej samem wysokości co mury. Szczególnie pogłębiono tutaj podwójne fosy mokre, ciągnące się wokół szańców. W celu wykluczenia możliwości prowadzenia ognia przez nieprzyjaciela z dział i muszkietów. koło wzgórza za dzisiejszą wieżą wodną, wzniesiono szczególny szaniec w kształcie fortu. Wał obronny usypali mieszczanie i, jak się wkrótce okazało, był to wysiłek przydatny
Umocnienia Dzierżoniowa złożone z dwóch pierścieni murów, czterech bram i wałów ziemnych zwanych szańcami już w XVIII w. ostatecznie utraciły wartość militarną. Główny pas murów z bramami wciąż był niezbędny, gdyż pozwalał kontrolować wstęp do miasta i pobierać cła, jednak nieprzydatne umocnienia zewnętrzne (fosy i dodatkowe ciągi murów) mogły być likwidowane. Władze miasta stopniowo wyprzedawały mieszczanom tereny międzymurza i zagospodarowywały umocnienia ziemne. Na przełomie XVIII i XIX wieku częściowo splantowano tzw. "Szaniec Umarłych", gdzie w latach 1795 -17987 wybudowano kościół ewangelicki, a w latach 1795 - 1805 tzw. cmentarz Sadebecka. Pozostałe obwałowania obsadzono morwami (pod hodowle jedwabników), później drzewami owocowymi.
Aż do lat 50. XIX w. magistrat Dzierżoniowa dbał o szczelność wewnętrznego pasa umocnień będącego barierą akcyzową niezbędną dla pobierania podatku od maki i mięsa. Pierścień murów utrudniał komunikację z przedmieściami, toteż w 1880 roku po zmianie systemu podatkowego w mieście i zniesieniu akcyz, przystąpiono za zgodą władz państwowych do wyburzania bram. W 1864 padła ostatnia z bram (Świdnicka). Stopniowo zasypywano fosy. Dawna fosa była odbiornikiem ścieków z Górnego Miasta. W latach 70. XIX wieku, aż do połowy lat 90. XIX wieku w jej biegu wykonano murowany kolektor, który przykryto kamiennymi płytami, a teren rowu splantowano. Do tak wykonanego kolektora włączono kamionkowe kanały z miasta, odprowadzające tylko ścieki gospodarcze i deszczówkę, które wyprowadzano do rzeki Piławy.
Na nowo pozyskanych gruntach urządzono tereny spacerowe, a promenada stała się miejsce życia publicznego. Stanęły tutaj pomniki poległych w różnych wojnach, sadzono dęby pokoju, ustawiono fontannę, placyki z ławkami.(Opracowane na podstawie: "Dzierżoniowska promenada" dr Artur Kwaśniewski, "Dzieje architektury i sztuki Okres średniowiecza" Romuald Kaczmarek w: "Dzierżoniów. Zarys monografii miasta" p.r. Stanisława Dąbrowskiego)