W pierwszej połowie XVI wieku w Ligocie Wielkiej został ufundowany niewielki piętrowy dwór założony na planie prostokąta. Obecnie ta pierwotna rezydencja stanowi zachodni fragment skrzydła południowego. W 1566 roku zakończono prace przy znaczącej rozbudowie dworu. Odtąd siedziba pańska w Ligocie Wielkiej była budynkiem trzyskrzydłowym założonym na planie litery „C”. Dwór przekształcano jeszcze kilka razy w następnych stuleciach, jednak jego bryła nie uległa zmianie. Budynek został doprowadzony do ruiny w drugiej połowie XX wieku. Dwór murowany z kamienia i cegły, podpiwniczony, dwu- i trzykondygnacyjny, pierwotnie posiadał renesansowe szczyty (rozebrane prawdopodobnie już w XIX wieku), przed druga wojną światową nakryty był dachami dwuspadowymi z naczółkami. Większość okien umieszczona w łękowych płycinach, część otworów okiennych zachowała fragmenty kamiennych obramień. Układ wnętrz jedno- i dwutraktowy. Pomieszczenia skrzydła północnego nakryte sklepieniami kolebkowymi i kolebkowo-krzyżowymi. W czasie jednej z przebudów do skrzydła południowego dostawiono od strony dziedzińca schody. W centralnej części dworu znajdowała się obszerna sień nakryta sklepieniem kolebkowo-krzyżowym. W sieni ulokowano dwie klatki schodowe. Przy ścianie zachodniej znajdowały się schody przymurne prowadzące na piętro, a w południowej drewniane schody kręcone w murowanej obudowie, zapewniające komunikację pomiędzy piwnicą i kolejnymi kondygnacjami.
Dwór otaczają resztki zaniedbanej fosy, ponad którą od zachodu przerzucono most, prowadzący z dziedzińca folwarcznego do rezydencji. Zabytek od wschodu i północy otaczają pozostałości parku, zamienionego w dziki, zaniedbany zagajnik, zarośnięty chwastami oraz samosiejkami. Wokół dziedzińca gospodarczego zachowane zabudowania pofolwarczne. Część z nich użytkowana (np. oficyny pełnią funkcje budynków mieszkalnych), inne podobnie jak dwór doprowadzono do ruiny (np. spichlerz). Źródło: